Mibekc

Bugün bi kez daha farkettim bunu. Lise yıllarımda dinlediğim bazı sanatçıları, yaptığım bazı şeyleri sırf toplum iyi karşılamıyo diye nasılda bırakıvermişim.

Farkettiğimde canım gerçekten yanmadı değil. Düşünsenize sırf birileri bişeyleri beğensin onaylasın diye keyif aldığınız şeylerden vazgeçiyosunuz. Bu acınası ve farkedince acıtası bişey hemde oldukça.

Ben mesela rap dinlerdim; en son dinlediğim şarkıları düşününce hiç birini hatırlamıyorum ama o zaman oluşan müzik kulağım sayesinde sanırım dinlediğim rap şarkıları hatırlıyorum. Yabancı şarkı dinleyelim kelime öğrenelim geyiğine kaptırıp dinlediğim hiç bi yabancı şarkıyı hatırlamıyo değilim sevdiklerimde çıktı karşıma ama hepsi o zamanki müzik kulağıma yakın şeyler bunu şimdi farkediyorum.

Böyle önerisel bi site olmasını istemediğimden burdan yazmıcam şunu severim, bunu dinlemelisin diye ama azcık karıştırınca şarkıları eğer ara sıra açtığın bi şarkı varsa ve bu ara sıra sayısı 3-5 i geçtiyse demekki onu seviyorsun demektir. Başkaları ne düşünürse düşünsün onu dinle bence. En azından kendin ol.

Bu biraz zor ama kendin olunca hayattan daha fazla zevk alıyorsun. Öyle işte klasik geyik muhabbeti buda farkındayım...

Bu baskının gereklerini yaptığını kabullenmek, bu baskının acıttığından daha fazla acıtıyor insanın canını bunu farkettim işte bugün ben. Bu yüzden bunu yazmak istedim. Biraz boş bi yazı oldu belki ama sadece bi kaç kişinin bir kez girip baktığı ve bi daha asla girmediği bi blog için yazılabilir bir konu bence.

İnanılmaz bi yağmur başladı İstanbul'da. Camdan baktığımda gördüm sarı ışık veren sokak lambalarının aydınlattığı arnavut kaldırımlarını delice döven yağmurun ne denli şiddetli olduğunu.

Bunu görmeden önce bi arkadaş sohbetinde; teknolojinin getirdiği grup sohbetleri olan bi uygulamadan konuşuyorduk arkadaşlarla. "O" da var o grupta; biz pek çok ortak grubu olan bi ikiliyiz. O sohbet esnasında bana söylediği bişey bu camdan bakışıma sebep oldu ve farkettim. Karakterim, benliğim yada tamamen olmak istediğim kişi olmadığım hakkında bana söylenenlerin ne denli etkilediğini benim.

Yalan konusunda biraz hassasım söylemeyi veya söylenmesini sevmem. Söyleyebildiğimde bişey değil zaten. Söylediği an yalanı yakalananlardanım ve sevmiyorum, denemiyorum söylemeyi bu nedenlerden dolayı pek.

Ama herhangi bi konuda bana söylendiğinde yalan söylüyosun diye fazla etkileniyorum. Bu konuşmada da buna benzer bi an yaşadık ve sinirlenip fazla belli ettim.

Daha sonra hiç sevmediğim huyum belirdi gene. Sinirlenince hiç bişey görmeyen, herşeyi kırıp döken ben. "O"nunla özelden yazışabilmemizi sağlayan sayfaya geçip çok akıllı telefonumdan gene yıktım, döktüm ortalığı.

Şimdi diyeceksiniz ki madem böyle düşünüyosun buraya bunu yazacağına git düzelt aranızı. Ama istemiyorum bunu yapmayı bana yalancı diyebilmesi hoşuma gitmiyo. Bunu biz başbaşayken bile yapmamasını dilerken başka bi gruptan yapabilmesi beni adeta çıldırttı o an. Tamam yalan söylediğimi düşünebilir ama bunu öylece oradan direk yazmamalıydı bence. Bana özelden yazıp ordan bile yazarken öyle cesurca yazamamalıydı. Bin düşünüp bir yazıp beni hiç kırmamayı düşünmeliydi.

Ben ona en zor konularda bile en dürüst halimi yansıtmaya çalışırken.

Neyse dediğim gibi bunların hepsini farkettim. Camdan baktığım o şiddetli yağmuru gördüğüm küçük taşların birleştirilerek yapıldığı neden öyle denildiğini bilmediğim arnavut kaldırımlarına bakarken.

Yağmur yağıyor ve gene temizliyor. Elinden geldiğince herşeyi. Bu eski tip yukarı kaldırılarak açılan camları olan binada en sevdiğim şey sanırım bu camlardan bakıp bu sokağı izlemek.

Blogu açtım açalı bu ikinci düzgün yazım sanırım sebebide şifreyi unutmuş olmamdı. Bugün bir kez daha girip denemek istedim ve şifreyi buldum. Bu sayede bu yazıyı yazabildim. Umarım bi dahaki yazı için bu kadar vakit geçmesi gerekmez.

Herşeye rağmen "O"nu seviyorum ve bunu "O"da çok iyi biliyor.